"Amarcord" to klasyk. Widziałem ten film trzy razy, zawsze z przyjemnością. Jednak nie uważam go za dzieło wybitne. Jest to nostalgiczna opowieść z typami ludzkimi niekiedy typowymi dla Felliniego, z piękną muzyką, która wywołuje też nostalgiczno-sentymentalne odczucia. Jednak nie ma tam nic więcej. Filmy Bergmanna czy Tarkowskiego, które odnosiły się do dzieciństwa niosły ze sobą jakąś tajemnicę, prowadziły do jakichś autonomicznych zakończeń. A tu po prostu "Amarcord", co podobno oznacza "Pamiętam". I tylko tyle.