"Najnormalniejszy" film Burtona będący pomnikiem dla najgorszego reżysera wszech czasów,a tym samym mottem życiowym dla Tima, aby się nie poddawać i tworzyć.
Film utrzymany w stylistyce czasów minionych i w ówczesnym sposobie kręcenia filmów. Dodaje to jedynie pikanterii podczas oglądania perypetii Eda, który próbuje namówić ludzi,aby inwestowali w jego dziadowskie filmy. Zmyślnie łączony jest tu dramat związany z niemocą twórczą i wątki komediowe, które są wynikiem starań w tworzeniu filmów.
Są jednak elementy, które burzą tą precyzyjną konstrukcję jak m.in. motyw transwestytów przewijający się w całym filmie, który nie wnosi niczego i jest niezbyt chlubnym wątkiem z biografii Wooda.
Film-ciekawostka biograficzna i natchnienie dla innych twórców,aby nie zrażali się opiniami innych i mieli wizję twórczą. Nie jest to jednak emocjonalne, bo wszakże chodzi o najgorszego reżysera wszech czasów(przyznać jednak muszę,że nie oglądałem ani jednego "dzieła" Wooda). Puenta i przesłanie jest nieco rozmyte, nie pasujące do filmu, widz przecież nie widzi, aby starania Wooda były jakkolwiek nagradzane. Owszem, dopiero po śmierci zyskuje on sławę, ale tego dowiadujemy się z krótkich notek biograficznych, które są domeną prawie każdego filmu biograficznego.
Burton fantastycznie pokazał, tą ciekawszą stronę kręcenia filmowych pomyłek, ale niestety na tym film opiera cały ciężar historii. Jest on przede wszystkim i tworzeniu filmów, nie do końca o samym ich autorze.
Jest to jednak dość ironiczny film. Bo z jednej strony Burton opiewa i wynosi na piedestał niezależność twórczą, a z drugiej robi film zupełnie pozbawiony autorskiego pazura. Taki film Burtona, bez Burtona, o Edzie Woodzie, ale bez Wooda, za to z jego filmami.