A dlaczego? Przecież film to też sztuka. Rzygałbym, gdybym miał oglądać wyłącznie filmy płytkie, a ten nie jest. To doskonały musical z doskonałymi kostiumami i doskonałymi zdjęciami. Nie wspomnę o grze aktorskiej. To jest trochę jak z książkami - jeden nie rozumie jak można czytać Coelho i Whartona, drugi nigdy nie zrozumie Shakespeara, bo przecież to, że wszyscy giną w scenie końcowej, a główny bohater udaje szaleńca, żeby zemścić się na stryju, który zamordował jego ojca, a ten pojawił się bohaterowi jako duch - dla jednego to będzie idiotyczna fabuła, dla drugiego sztuka najwyższych lotów. A swoją drogą - pastisz to wyrafinowany gatunek ;)

Ja rozumiem, fabuła jest spoko. Tylko że moim zdaniem nie pasuje do filmu, a raczej na Broadway.

To nie twoje zdanie tylko historia "Sweeney'a". Sondheim tworzył ten musical właśnie po to, żeby go wystawić na scenie (czytaj: Broadway :D). Burton to jednak nietypowy reżyser, więc przyjął wyzwanie i stworzył coś co (jak zresztą prawie każde jego dzieło) jednym się podoba, a innym nie. To nie jest film o "kolesiu, który zabija czajnikiem" tylko o "kolesiu", który kierował się zemstą za wyrządzone mu krzywdy. A ta "krew w różanym odcieniu" to też element charakterystyczny dla Burtona. Myślę, że patrzysz na ten film trochę zbyt krytycznie :) Poza tym pamiętaj, że film to teatr XXI wieku ;)

Absolutnie się zgadzam. Z wszystkim. Tylko tego nie napisałam. A że patrze krytycznie to już inna sprawa.

Każdy ma prawo patrzeć krytycznie, jednak gdyby nie takie filmy, ludzie nie mieliby już kontaktu ze sztuką w sferze popkultury, a tak zawsze jakaś perełka powstanie i ten film taką jest. Oczywiście zgadza się - to doskonały temat do teatru, z chęcią bym obejrzał to na scenie ;D

Możesz mieć okazję, bo w maju w Chorzowie ma być po raz pierwszy w Polsce wystawiana właśnie ta sztuka :)

Tak?!

http://www.chorzowianin.pl/sto-i-jedna-premiera-w-rozrywce,n-2502.html
bez żadnej ściemy :)

Idę na casting:D Będę się ubiegać o rolę Joanny. :śmiech:

haha też byłam zainteresowana, ale patrząc na moje zdolności wokalne.. no, myślę, że rozumiesz :))

A kto powiedział, że ja śpiewać umiem?:D Nawet pewnie ze względu na mój wygląd by mnie nie przyjęli.

Mam ten sam "problem" :) no, ale pomarzyć możemy :D

Absolutnie sama prawda!

Zdanie, że coś nie pasuje do filmu zawsze mnie rozbawia. Widziałaś Psa Andaluzyjskiego?

No fajnie to opowiedziałeś directorze:) Co to się z ludźmi dzieje jak nie myślą racjonalnie:O

Zeby ten film się spodobał musi....się podobać. Bez sensu, trochę jak fabuła... Ale mnie się całkiem nieżle oglądało pomijając to, że jest niedorobiony.

*Dziwne, ze nikt nie zwracał uwagi na znikających klientów, szczególnie na Pirelliego.

Film jest jedną z wariacji na temat prawdziwej historii Sweeneya Todda. I tu jest wytłumaczenie dlaczego nikt nie zwracał uwagi na "znikających Klientów" - "Prawdziwy" Sweeney zabijał tylko i wyłącznie włóczęgów, osoby które były nowe w mieście lub pierwszy raz w jego gabinecie (prawdopodobnie po to aby uniknąć powiązań).

Genialny opis fabuły. :D Rozbawiłeś mnie, naprawdę. I nie mówię z ironią. :D

Co do poruszonej przez Ciebie kwestii - trochę masz rację, ale jak powiedział ktoś wcześniej, Burton po prostu podjął wyzwanie i zrobił film ze sztuki przeznaczonej na deski. Dla niektórych może on być dość ciężkostrawny, ja go przyjęłam dobrze. Spodobały mi się te mroczne, gotyckie klimaty, a na widok tej krwi w "cudownym, różanym odcieniu" wybuchnęłam śmiechem, choć patrzyłam na nią przez palce. Nie lubię zbytnio takich scen. ;) Jednak całość, trochę prymitywna, niedoskonała, śmieszna w tym swoim surrealizmie, tworzy coś, co posiada swoisty urok, który mnie osobiście naprawdę uwiódł.

No ja byłam przede wszystkim zażenowana :)
Tym bardziej, że ze względu na obsadę (szczególnie moją ulubioną Helenkę) chciałam zobaczyć ten film od jakichś trzech lat...
No ale fajne było usłyszenie jak śpiewają ci moi ulubieni aktorzy :)

Co kto lubi. Chociaż coś dla siebie znalazłaś. ;)

Film rzeczywiście jest dosyć specyficzny... Mi akurat przypadł do gustu, co nie znaczy, że innym też musiał :)

Jednak w Twoim opisie zabrakło (moim zdaniem) najważniejszego elementu fabuły - motywów postępowania Benjamina (chęć zemsty, żal i poczucie niesprawiedliwości). Bez tego dalsze zdarzenia tracą sens, film wydaje się płytki. Skupiłaś się na samych "krwawych" scenach.

+ Ciastka (a raczej paszteciki) z ludzkim mięsem to obrzydliwy pomysł, ale i takie rzeczy miały miejsce w historii... http://pl.wikipedia.org/wiki/Fritz_Haarmann

O to chodzi w filmie. O nierealność, o tą teatralną kreację, o te przerysowane postacie i ich przerysowane ubiory. Poza tym - to jest świat Burtona. Styl jego filmów jest specyficzny, dzięki czemu z łatwością można je rozpoznać.