Film - dziecko swoich czasów i jaskółka nurtu laboratoryjnego w SF. Mamy tu naukowca, który chce wiedzieć więcej i pójść dalej niż inni. Oczywiście, eksperyment szybko wymyka się spod kontroli a nasz doktor staje się właściwie szaleńcem i wyalienowaną jednostką, która nie jest już w stanie żyć w społeczeństwie i odwrócić nie tylko tego, co się stało, ale też tego, co wie. Ten motyw będzie potem powracał w wielu filmach aż do dzisiaj.

Corman jest oczywiście dość kiczowaty, świat przedstawiony jest taki kartonowy. Ale jednego nie można mu zarzucić: braku pomysłowości. Wyobrażam sobie widownie tamtych lat, dla nas te efekty specjalne wyglądają strasznie dziwacznie, a dla nich? Jednak oczy doktora Jamesa Xaviera nadal robią wrażenie (zwłaszcza dwa ostatnie tricki! aż jestem ciekawa jak to zostało zrobione).

P.S. Tak sobie myślę, że dzieciaki na to chodziły z nadzieją, że pokażą jak doktor prześwietla ubrania kobiet ;) Zresztą, ta scena wyszła bardzo zabawnie.(A jakie one hełmy miały na głowach, nawet jeden włos nie drgnął!)